Думалася, конкурснае фота, змешчанае ў №7, азадачыць нашых вастрасловаў. І сапраўды, паспрабуй тут разбярыся – ці-то жывыя каты на здымку, ці-то нейкія жартаўнікі ў масках… Падумалі-падумалі нашы чытачы і давай выдаваць свае версіі.
Першым даслаў свой подпіс Георгій Храмцоў. У яго не проста подпіс – сапраўдны верш. Прачытаем:
Во дворе из-под ворот
Появился зимний кот –
Белоснежный чародей,
Чтобы радовать людей.
Чтобы мир не знал тревог,
Бед на слякоти дорог,
Чтобы знать ему, коту,
Всю людскую красоту
И войти к друзьям в канву
Не во сне, а наяву –
Стал я дружбу с ним держать
И… мордашкой подражать.
Такі вось удалы твор атрымаўся ў Георгія Іосіфавіча.
У Любові Чыгрынавай з Забалацця па традыцыі не адзін подпіс. Мяркую, будзе цікава іх прачытаць:
Штосьці ўжо халаднавата.
Сінтэпон – ні пух, ні вата.
А снегавому – хоць бы хны,
Стаяць можа да вясны.
Гляньце, ён жа ўхмыляецца,
Мароз, бач ты, падабаецца.
Смейся, смейся, толькі помні:
Як прыгрэюць добра промні,
Непатрэбнаю, мурзатаю
Станеш лужай перад хатаю.
І яшчэ адзін варыянт:
Смотр! Смотр! Смотр!
Приз вас ждёт под новый год:
Слепил я классную фигуру
И стою с ней рядом сдуру.
Хоть от ветра и за стенкой,
А стынут пальцы и коленки.
Вот промчалась жюри стая,
Вовсе нас не замечая.
И осенило мыслью горькой:
Не стой, разиня, на задворках.
Коль стал в очередь за призом,
Жмись к комиссии поближе.
Правільна падмечана, Любоў Міхайлаўна, некаторыя менавіта так і паступаюць.
Заўсёды свой – арыгінальны – погляд на адлюстраванае на здымку і ў Святланы Бародзіч. Вось і на гэты раз яна трапна і коратка абмалявала сітуацыю:
Варианта только два:
Либо «Вискас» мальчик кушал,
Ну, примерно, года два,
Либо котик вас не слушал,
Со стола еду он крал,
Про различные добавки
На продуктах не читал.
Вельмі актуальна,Святлана Валянцінаўна. А мы чытаем подпіс Марыі Лазовік. Ён – пра «тыгрыны» год:
Вось на гэтым здымку
Два каты ў абдымку,
Быццам бы ў казцы, –
Снежны кот і ў масцы.
Пераблытаў крыху кот, –
Не яго, а тыгра год!
Ды памылка тут нязначная:
Тыгр жа – радня кашачая.
Ільвы, пумы, леапарды,
Пантэры, тыгры і гепарды –
Усе яны кашачы род.
Значыць, гэта і іх год.
Будзем ведаць, Марыя Віктараўна.Тэму працягвае Ларыса Сяліцкая:
У год тыгра вырашыў я пазабавіцца
Ды ад ляноты сваёй пазбавіцца,
Хуценька маску на тварык надзеў
І ў люстэрка на сябе паглядзеў.
Чым я не кот? Захапленне адно –
Наяве я кот, а не ў кіно!
Шпарка па вуліцы ў масцы праходжу,
Але спакою сабе не знаходжу:
Хочацца штосьці яшчэ мне зрабіць –
Вырашыў коціка са снегу зляпіць
Ці-то для жарту, ці-то ўсур’ёз,
Нас не палохае ні снег, ні мароз.
Можа, каму мы і не падабаемся,
Але я шчыра сягодня пазабавіўся.
Прымаецца і такі пункт погляду, Ларыса Леанідаўна. А эстафету пераймае Кацярына Анатольеўна Мількота. У яе, як і заўсёды, атрымаўся добры дзіцячы верш. Мяркуйце самі:
Выпал снег. Довольны дети:
Лыжи, саночки, коньки.
И любимые занятья – крепости, снеговики.
День погожий, чуть морозный,
Скажем прямо: красота!
Два братишки, Коля с Юрой,
Слепили снежного кота.
Носик – пуговка (морковка),
Глазки – чёрный уголёк,
А усы из чёрных прутьев
Дядя сделать им помог.
Славный котик получился,
Беленький, пушистый,
Ему на шею повязали
Шарфик чёрно-серебристый.
Вот и фото: в карауле
В маске рыжего кота
Стоит Юра, охраняя
Своего Снеговика!
Вось вам і ўся разгадка пра нашых двух катоў.
Парад пераможцаў працягваюць сямейныя подпісы дзевяцікласніцы гімназіі №2 Яны Мароз і яе мамы. Вось подпіс Яны:
Так долго я лепил кошачью рожу,
Что стали мы с моим котом похожи.
Когда меня вы сзади обойдёте,
То там ещё и хвостик вы найдёте.
А если скоро я домой не попаду,
На четвереньки, точно, упаду!
А так падпісала фота мама Яны:
Мамочки и папочки!
Своих детишек-лапочек
Не называйте птенчиком,
Не называйте котиком,
А называйте «сыночка»
И называйте «доченька»!
Иначе выйдут монстрики –
С рожками и хвостиком.
Вельмі ўдалыя вершы. Надзвычайна прыемна, што ўдзельнічаць у нашым конкурсе пачынаюць сем’ямі. Мяркую, што Яна з мамай будуць дасылаць свае творы і надалей.
А на завяршэнне – слова самаму юнаму вастраслову. Так-так, вучню чацвёртага класа Арцёму Паляковічу. Вось яго твор:
Мы с тобою два кота,
Два кота и два хвоста,
Мы на улице стоим
И куда-то мы глядим.
Я – маленький и снежный кот,
А ты большой пушистый, вот.
Мне не холодно, но всё же
Куртку дал сосед Серёжа.
Шарфик дал тебе Максим
И штаны мне подарил.
Возле нас народ толпится,
Веселится от души.
Нас увидев, все смеются,
Ведь мы оба хороши.
Дзякуй вялікі ўсім удзельнікам конкурсу. Пастараліся, парадавалі. Думаю, і самі парадаваліся. А калі так, то будзем тварыць і далей. Вось і фотаздымак, які трэба падпісаць да 20 сакавіка.
Поспехаў!
Ірына БУДЗЬКО
