В пятницу в Клецке прошло торжественное мероприятие по чествованию лауреатов специальной премии Минского облисполкома “ Человек года Минщины”.
Были отмечены и награждены те, кто своим трудом и заслугами приумножают гордость
и почет центрального региона. Среди награжденных и вилейчане.
Светлана Павлова: «Моя работа – место, где греют души»
О себе она говорит мало, зато долго готова рассказывать о своей работе, о своих воспитанниках и коллегах. Отделение дневного пребывания и сопровождаемого проживания для инвалидов, которое уже более шести лет она возглавляет, скорее напоминает уютный дом, где каждый может найти занятие по душе.
Просторные, светлые комнаты сплошь украшены поделками и рисунками. Здесь созданы все условия для того, чтобы воспитанники отделения осваивали полезные для жизни навыки и просто общались. Тут они могут получить не просто моральную поддержку у людей, которые сердцем понимают беду, но и научиться делать самостоятельные шаги в жизни.
– Главное в нашей работе – находиться максимально близко к человеку, чтобы в нужный момент прийти к нему на помощь, и в то же время не ограничивать его свободы, давать возможность быть максимально самостоятельными.
Светлана Павлова проводит нас по отделению. Кругом чистота и порядок, новая мебель и оборудование, на стенах – картины ручной работы. Она вспоминает, что во время учебы и не подозревала, что придется когда-нибудь сменить не только работу, но и сферу деятельности. До этого, после окончания в 1993 году Борисовского педагогического училища, более десяти лет отдала работе учителем начальных классов Шиловичской начальной школы, параллельно окончила Белорусский государственный педагогический институт им. М. Танка. Однако, волею случая, уже более 13 лет работает в социальной сфере. Из них 6 лет заведует отделением дневного пребывания и сопровождаемого проживания ГУ “ВТЦСОН”.
– Наши ребята меня учат терпению, пониманию, прощению и еще многим-многим вещам. Важно, что они находятся в коллективе, имеют возможность общаться, раскрывать свои способности через занятия творчеством, спортом – продолжает Светлана Казимировна. – А вообще мы здесь не наставники, мы друзья. Все это благодаря сотрудникам всего нашего отделения.
Светлана Павлова считает, что важный момент в ее работе – интеграция и включенность людей с инвалидностью в общество. Для этого в Вилейском ТЦСОНе не только организуют и проводят различные мероприятия, экскурсии, встречи, но и помогают найти работу людям с инвалидностью.
Например, с января 2016 года , благодаря администрации ДРОЦ «Надежда» и шотландскому общественному объединению «Stand International», удалось организовать 3 рабочих места на базе ДРОЦ «Надежда».
– Кроме этого, мы занимаемся проектной деятельностью, организацией летнего оздоровления воспитанников нашего отделения, – продолжает Светлана Казимировна. – К примеру, в 2016 году мы организовали интеграционную летнюю смену на базе ДРОЦ «Надежда», где в качестве волонтеров выступили как студенты белорусских ВУЗов, так и молодые люди с инвалидностью. Кроме этого, в 2016 году был реализован проект «Социальное предпринимательство и социальные предприятия. Опыт Шотландии». В рамках него шестеро наших молодых людей с инвалидностью смогли поехать в эту страну и изучить опыт социальных предприятий, попробовать себя в качестве волонтеров. Один из участников этого проекта в 2017 году уже трудоустроен, еще трое примут участие в организации летней оздоровительной смены в ДРОЦ «Надежда».
Помимо различных проектов,за плечами Светланы Павловой не одна профессиональная заслуга. Например, два года назад она разработала сценарий документального фильма «Жизнь с инвалидностью в Беларуси», съемки которого прошли при финансовой поддержке ОО «Stand International». В прошлом году он удостоился приза за лучшую сценарную работу документального фильма в номинации «Выход есть» на фестивале инициатив «Время жить» в Молодечно. Руководство Вилейского ТЦСОН о Светлане Казимировне отзывается как о грамотном и инициативном руководителе, который умеет выстраивать деловые связи и обладает хорошими организаторскими способностями, а ее жизненный оптимизм, желание помочь и поддержать каждого, кто в этом нуждается, являются основополагающими принципами ее деятельности. Поэтому Светлана Павлова и удостоена специальной премии Минского облисполкома «Человек года Минщины-2016» в номинации «Непроизводственная сфера». Поздравляем!
Екатерина КАРПИК.
Фото Алексея КАМИНСКОГО
Дарогі Анатоля Трубача
Наўрад ці можна іх падлічыць, калі б і вельмі пажадаў. За доўгія гады працы вадзіцелем скалясіў Анатоль Васільевіч на сваіх «МАЗах» тысячы кіламетраў, перавёз сапраўдныя горы розных грузаў, тым самым прычыніўшыся да многіх значных падзей і будоўляў, што ўжо сталі гісторыяй. Ды і сёння маладжавы на выгляд ветэран працягвае пісаць сумленнай працай свой летапіс у арганізацыі, якой ніколі не здрадзіў.
У колішнюю аўтакалону 2423 ён прыйшоў, што называецца, зялёным юнцом. Вясковы хлопец са Слабады, ён з дзяцінства быў добра знаёмы з працай, якая яго ніколі не палохала. Атрымліваў прафесію токара, паралельна вучыўся ў вячэрняй школе. Неўзабаве прыйшоў час служыць, і Анатоль на два гады пакінуў арганізацыю, дзе ўжо паспеў стаць сваім. Нёс службу ў Закарпацці, у пагранічных войсках. Тут на працягу ўсёй службы хлопцу выпала круціць баранку новенькага «УАЗіка», што, канешне ж, паўплывала на далейшы лёс Трубача – з таго часу і па сёння не выпускае ён баранку аўтамабіля.
– Вярнуўся з арміі – і зноў у свой жа грузавы парк (тады яны з аўтобусным існавалі яшчэ паасобку – Аўт.), – працягвае Анатоль Васільевіч. – Начальнікам тады быў Міхаіл Яфімавіч Родаў, які прыязна сустрэў мяне, нават з павагай, што вяртаюся на ранейшае месца пасля арміі. Выдзелілі мне добрую машыну, і пачаліся працоўныя будні.
Трубачу пашчасціла працаваць на будаўніцтве вадасховішча, пра што ён узгадвае з гонарам. Для гэтай знакавай для раёна і не толькі будоўлі патрабавалася вунь колькі сіл ды матэрыялаў! Вось і яму давялося быць і працаваць, як у той песні спяваецца, «…там, где ребята толковые, я там, где плакаты «Вперёд!». Магчыма, крыху пафасна гэта гучыць, але ж так і было: маладыя запал ды максімалізм клікалі і вялі туды, дзе патрэбны былі веды, сілы, прафесіяналізм.
– А пазней у ліку іншых працаўнікоў арганізацыі я двойчы выязджаў на ліквідацыю вынікаў аварыі на Чарнобыльскай АЭС, – прыгадаў Анатоль Васільевіч. – Гэта было ў 1986-ым і 1987-ым гадах. Памятаю, як 9 мая восемдзясят шостага прыехалі ў Брагін, убачылі ваенных у рэспіратарах… Ці адчувалася неяк радыяцыя? Калі шчыра, то ніяк. У тым, відаць, і бяда, бо людзям спачатку здавалася, што, магчыма, нічога сур’ёзнага і не здарылася… А мы на машынах вазілі «чыстыя» будаўнічыя грузы, якія дастаўляліся баржамі для будаўніцтва. Дарэчы, у восемдзясят сёмым у Брагіне наша ДРБУ-162 пабудавала асфальтны завод, адкуль вазілі асфальт для будаўніцтва.
Была ў лёсе Трубача і гэта старонка, напамінкам пра якую сёння з’яўляецца медаль за ліквідацыю вынікаў той аварыі.
– Трэба сказаць, што выпала папрацаваць і на будаўніцтве беларускай АЭС у Астраўцы, – дапоўніў мой суразмоўца. – Цэлы год капалі катлаван, вазілі грузы. Таксама знакавая падзея. Як і тая, што разам з таварышамі будавалі ўсе чэргі кальцавой – ад пачатку да канца. Ды і цяпер робім важную справу – удзельнічаем у рэканструкцыі дарогі Мінск-Гродна. Будзе яна шырокая, чатырохпалосная. Цяпер вось ля Валожына працуем.
Будаўніцтва аэрапорта «Мінск-2», узвядзенне завода «Кранаспан» у Смаргоні, сталічны мікрараён «Каменная Горка», новы мікрараён у Маладзечне – і гэта аб’екты, дзе выпала папрацаваць Анатолю Трубачу. Канешне ж, гэта няпроста – камандзіроўкі, гадзіны за рулём машыны, разлука з блізкімі. Ды пра ўсё забываешся, калі бачыш плады сваёй працы – новыя будынкі, сучасныя дарогі – і з гонарам, праязджаючы міма, можаш сказаць дзецям і ўнукам: «Вось тут працаваў і я». Сціплая, як ён лічыць, праца Анатоля Васільевіча адзначана Ганаровымі граматамі, а яшчэ і высокімі званнямі «Ганаровы транспартнік» Рэспублікі Беларусь, якое атрымаў у 2014 годзе, і «Ганаровы работнік ААТ «Мінаблаўтатранс» у 2015-ым. А па выніках 2016 года Анатоль Трубач адзначаны як лаўрэат прэміі Мінаблвыканкама “Чалавек года Міншчыны-2016”.
Загаварылі з Анатолем Васільевічам пра вольны час, хобі. Ён толькі плячыма паціснуў, маўляў, пакуль што на гэта проста няма часу. Жывуць яны з жонкай ва ўласным доме, таму спраў хапае і ўлетку, і зімой. А ў роднай Слабадзе стаіць яшчэ бацькоўская хата, куды Трубачы таксама стараюцца наведвацца.
– Я ж на Нарачанцы вырас, – усміхаецца Анатоль Васільевіч. – Дзецьмі там ракаў проста рукамі лавілі… Бывала, ведалі ўсе іх схованкі дзесьці пад карчамі… А вада была такая чыстая-чыстая! І навокал – прыгажосць!
Вось яно, падумалася, тое, што называем адпачынкам для душы: з дзяцінства знаёмыя мясціны, бацькаўшчына і магчымасць прайсці сцежкамі дзяцінства з роднымі людзьмі: жонкай, дзецьмі, унукамі. Найвялікшая асалода, з якой нічога не параўнаць…. Ды пакуль што такое Анатоль Трубач можа сабе дазволіць хіба што ў выхадныя ці ў адпачынку. Пакуль што прыярытэт за працай. За мінулы год ім перавезена 29770 тон грузаў што прынесла арганізацыі 44076 рублёў даходу. Галоўная, як і раней, яго справа – верны сябра «МАЗ», пяты па ліку за ўсё працоўнае жыццё, патрэбны груз у кузаве і шляхі-пуцявіны, што сцелюцца пад коламі. Так было, ёсць і будзе. А ганаровае званне “Чалавек года Міншчыны”, якога ён удастоены, яркае пацвярджэнне, што жыццёвыя арыенціры Трубача правільныя.
Ірына БУДЗЬКО.
Фота Аляксея КАМІНСКАГА
