Вязынскай сярэдняй школе – 160 год

Знаходжуся пад хвалюючым уражаннем ад сустрэчы з выпускнікамі Вязынскай сярэдняй школы.

Год 2025 для мяне знамянальны. Прайшло 60 год, як я закончыла 11 класаў у 1965 годзе, і мая родная школа адзначае сваё слаўнае 160-годдзе. Пракручваю ў памяці ўсе школьныя гады. Часам мне здаецца, што і мне, як і школе, столькі ж гадоў. Бо ўсё сваё школьнае і працоўнае жыццё і па сёння я нанава пражываю ў сваёй роднай школе, праводжу з вучнямі ўрокі патрыятызму, духоўна-маральных хрысціянскіх традыцый беларускага народа.

Адміністрацыя, педагагічны калектыў, работнікі школы зрабілі ўсё, каб ветліва і прыгожа сустрэць паважаных і дарагіх гасцей, выпускнікоў, бацькоў, дзяцей і аб’яднаць іх у адзіную школьную сям’ю. Школьны двор і сама школа ззяла ў яркай ілюмінацыі. Фотовыставы мінулых і сённяшніх гадоў, творчыя кампазіцыі настаўнікаў і вучняў прыцягвалі ўвагу прысутных. Урачыстасць, святочнасць і радасць панавалі ў школе. Сустрэчы аднакласнікаў, абдымкі, усмешкі! І нездарма. Прыйшлі ўсе сюды, каб адзначыць не толькі свой юбілей, але і дзень нараджэння школы.

Вязынская сярэдняя школа мае сваю гісторыю. Пра ўсё ў газетным артыкуле, безумоўна, не раскажаш. У кнізе Памяці «Гэта трэба ведаць» змешчана поўная храналогія нараджэння Вязынскай сярэдняй школы. Ад 1864-га, калі ў мястэчку было адчынена народнае вучылішча.

У верасні 1944 года быў адкрыты дзіцячы дом для дзяцей-сірот. Адраджэнне народнай адукацыі пачалося фактычна адразу пасля вызвалення Беларусі ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў у 1944 годзе.

Гартаю старонкі гісторыі школы. Бачу знаёмыя і дарагія сэрцу імёны настаўнікаў, якія закладвалі фундамент ведаў у розумах новага пасляваеннага пакалення. Архіўныя дакументы дазваляюць аднавіць у памяці біяграфіі большасці настаўнікаў Вязынскай школы, яе дырэктараў.

Я бясконца ўдзячна сваім настаўнікам, якія дапамаглі мне адкрыць непаўторнасць педагагічнай навукі, прафесіі. У першую чаргу ўдзячна свайму бацьку, першаму настаўніку, дырэктару Рыбчанскай пачатковай школы Рудасю Канстанціну Аляксандравічу. Ужо тады я вырашыла стаць настаўніцай. Любіла назіраць да поўначы, як тата пісаў рабочыя планы, правяраў сшыткі. Як я радавалася, калі знаходзіла памылкі ў вучнёўскіх сшытках. Тады тата мяне хваліў. Ён быў творчым чалавекам, прыгожа маляваў, спяваў, іграў на гармоніку, мы спявалі патрыятычныя песні на школьных святах, на якіх прысутнічала ўся вёска. Раслі на глыбокім патрыятызме да роднай вёскі, яе людзей. І зараз, праз дзесяцігоддзі, рыбчане збіраюцца на ўцалелым астраўку былой вёскі, якая аказалася пад хвалямі Вілейскага вадасховішча. У Ярмоліцкай сямігодцы, дзе прадаўжалі вучыцца рыбчанскія вучні, настаўнікі школы прывівалі любоў да навукі, да радзімы, вучылі быць адказнымі ў вучобе.

З 1962 года пачаўся новы этап навучання ў Вязынскай сярэдняй школе, якую я закончыла ў 1965 годзе. У гэтым жа годзе пачаўся мой працоўны шлях у якасці піянерважатай. Працу спалучала з завочным навучаннем у педінстытуце імя М. Горкага. Асновы піянерскай работы я спазнала яшчэ ў Ярмоліцкай сямігодцы ад Філістовіч Таццяны Дзям’янаўны, дзе яна працавала піянерважатай. У далейшым мы працавалі з ёй у Вязынскай сярэдняй школе. Настаўнікі пачатковых класаў Таццяна Дзям’янаўна і Траццякова Любоў Аляксееўна былі першымі настаўнікамі маіх дзяцей. У пенсійным узросце былі падзвіжнікамі, валанцёрамі, нястомнымі працаўнікамі. Вечная ім памяць і прызнанне.

Ад імя ўсяго выпуска нашага я выказваю ўдзячнасць нашаму любімаму класнаму кіраўніку Філістовіч Марыі Андрэеўне. Заўсёды спакойная, вытрыманая, інтэлігентная, патрабавальная, давала трывалыя веды па хіміі. Многія яе вучні станавіліся студэнтамі медінстытута, сталі выдатнымі ўрачамі. Прыемна, што і сёння вучні Вязынскай школы пераможцы рэспубліканскіх алімпіяд па хіміі і біялогіі. У гэтым заслуга выдатных настаўнікаў Судніковіч Святланы Васільеўны і Сухой Святланы Іванаўны. Дзякуючы ім вучні абралі сабе прафесіі па душы, вытрымаўшы ўступныя іспыты.

Я бясконца ўдзячна сваім настаўнікам Рымдзёнак Валянціне Сцяпанаўне, Кароткай Кацярыне Мікалаеўне, Масакоўскай Антаніне Іванаўне, Кукса Крысціне Іванаўне, – заслужаным настаўнікам БССР Сыраватка Галіне Лазараўне і Чарніцкаму Івану Васільевічу. Дзякуючы Івану Васільевічу ў 1976 годзе быў пабудаваны новы корпус Вязынскай школы. З гэтага часу школа набыла свой новы выгляд. З гадамі яна не губляе сваю прывабнасць дзякуючы адміністрацыі, работнікам школы, настаўнікам.

Школа захоўвае слаўныя традыцыі. Трымае памяць і ўдзячнасць кіраўнікам школы, настаўнікам у розныя гады нашай новай гісторыі. На слайдах вядучыя чытаюць імёны настаўнікаў, якіх ўжо няма сярод нас. На жаль, адышлі ў вечнасць усе мае настаўнікі, з якімі я прайшла побач усё маё працоўнае жыццё. Прыгадваю нашых загадчыкаў аддзела адукацыі Солдака І. М., Кулінковіча Я. П., Міроненку А. А. Інтэлігенты свайго часу, мужныя, добрыя ў цяжкія хвіліны заўсёды прыходзілі на дапамогу. У хвіліне маўчання застылі ўсе. Няхай на вякі будуць благаславёны іх імёны. Вечная ім памяць і любоў. Бо школа для іх стала часткай жыцця творчага педагагічнага лёсу. Яны сваім талентам асвятлялі шлях многім.

Артыстычныя і прыгожыя вядучыя Івашанка Дзіна і Саўчыц Анастасія па чарзе выклікаюць на сцэну выпускнікоў, якія абралі прафесію настаўніка і зараз працуюць у роднай школе: Грыпініч Алена Аляксандраўна, шматгадовы намеснік дырэктара па вучэбнай рабоце; Маскевіч Таццяна Георгіеўна; Філістовічы Таццяна Аляксандраўна і Міхаіл Аляксандравіч, Хаміцэвіч Алена Уладзіміраўна. Запрашаюцца на сцэну прысутныя на свяце настаўнікі – ветераны працы Паслед Б.Р., Філістовіч Р.К., Бубневіч В.П., Крывашей Р.Г. Гучаць словы падзякі ім, а таксама ўсім педагогам, якія ўжо на заслужанным адпачынку. Лісты падзякі ветэранам працы ўрачае начальнік упраўлення па адукацыі, спорце і турызме Вілейскага раённага выканаўчага камітэта Вольга Уладзіміраўна Артышэвіч. Шчырыя віншаванкі і пажаданні ў гэты юбілейны вечар ад нястомнай падзвіжніцы аддзела адукацыі Бадзеевай Ірыны Фёдараўны. Выпускнікоў, якія праслаўляюць нашу Радзіму ў розных галінах: навуцы, адукацыі, медыцыне, лясной гаспадарцы, кірую­чых пасадах, Узброенных сілах Рэспублікі Беларусь, Расіі. Прыемна было ўбачыць на сцэне прыгожых, падцягнутых, годных выпускнікоў у сваіх прафесійных формах: першага намесніка генеральнага дырэктара Гродзенскага лесагаспадарчага аб’яднання Андрэя Аляксандравіча Шыкаўца і палкоўніка, начальніка дзяржаўнай установы «Мінскае эксплуатацыйнае ўпраўленне узброеных сіл» Дзмітрыя Віктаравіча Чараповіча. Дырэктару школы Віктару Іванавічу Храмцу ў гэты вечар прыйшлося прымаць многа падарункаў ад выпускнікоў. Папоўнілася школа камп’ютарным класам, спартыўным інвентаром, туйкамі для азелянення школы, наборам гаспадарчых інструментаў для рамонту і іншым.

З радасцю школа вітала выпускнікоў 1985 года. Сярод іх – Анатоль Мікалаевіч Завацкі, старшыня Вілейскага выканаўчага камітэта. У свой час кіруючыя пасады ў Вілейскім райвыканкаме займалі выпускнікі нашай школы Шніткоўскі Іван Мечыслававіч, Мандрык Мікалай Пятровіч. Гэта таксама прыемная традыцыя, гэта гонар нашай школы. Анатоль Мікалаевіч невыпадкова стаў раённым кіраўніком. Яшчэ ў школьныя гады ён вылучаўся добрымі стабільнымі ведамі ў вучобе, прылежнасцю, адказнасцю, прыстойнасцю ў паводзінах. Гэтыя добрыя чалавечыя якасці былі прывіты сыну працавітымі бацькамі. Пажадаем жа вернаму сыну роднай зямлі Анатолю Мікалаевічу здароўя, цярпення, мужнасці, узаемаразумення з калегамі па працы і падтрымкі лю­дзей у розных галінах гаспадарчай дзейнасці, здзяйснення ўсіх намечаных планаў.
Жадаем і дырэктару школы Віктару Іванавічу Храмцу, яго намесніку Грыпініч Алене Аляксандраўне і надалей прадаўжаць слаўныя традыцыі Вязынскай сярэдняй школы, якая за шматгадовую новую гісторыю выпусціла звыш 2000 выпускнікоў, 40 медалістаў і дастойных грамадзян роднай зямлі, добрых людзей, слаўных працаўнікоў.

Дарагія выпускнікі! Помніце, што мы, настаўнікі, усіх вас любім, чакаем, спадзяемся. Мы з аптымізмам глядзім у ваш заўтрашні дзень. Няхай з вамі па жыцці заўсёды ідуць радасць, вера, надзея і любоў.

Раіса ФІЛІСТОВІЧ, выпускніца 1965 года