Грыпінічы – прозвішча, распаўсюджанае менавіта на Вязыншчыне. Таму для Вілейшчыны гучыць нязвыкла. – Усе, хто Грыпінічы – мая радня, – з веданнем сітуацыі сцвярджае Яўген. І задаволена ўсміхаецца, паведамляючы радасную для яго навіну: у маі носьбітаў прозвішча прыбавілася. У Яўгена Грыпініча, перадавога ў філіяле «Вязыньскі» механізатара, нарадзіўся сын Мацвей. Клапоцячыся аб індывідуальнасці нашчадка, бацькі імя хлопчыку таксама далі рэдкае. Не ўтаю, для мяне гэта навіна таксама прыемная. Памятаецца, летась, на пасяўной, я пажадала Яўгену не абмяжоўваць сямейны патэнцыял адным дзіцем. І вось – добры вынік гэтага пажадання. У трохгадовага Антона з’явіўся маленькі брацік. Ну, няхай растуць здаровымі хлапчукі на гэтай шчодрай зямліцы, якая відавочна адгукаецца на праяўлены аб ёй клопат.
Яўген Грыпініч спыніў свой «МТЗ» з валкаўтваральнікам на правяленым пракосе лугавой травы.
– На гэтых пяцідзесяці гектарах мы правялі перазалужэнне цімафееўкай, – уключаецца ў дыялог галоўны аграном філіяла Іосіф Шакель. Ураджай, самі бачыце, неблагі. Карыстаемся сухім надвор’ем. Усю траву сушым на сена.
Варта адзначыць, што лугі ў ваколіцах вадасховішча ніколі не адчуваюць недахопу вільгаці. Вада і сонца даюць той парніковы эфект, які спрыяе буянню траў. Але ў гэта самавольства прыроды чалавек уносіць свае карэктывы, накіроўваючы працэс у патрэбным для яго напрамку. Вось і гэту 50-гектарную плошчу паспелі падзаправіць азотам. А вынік? Ён – на сенажаці. Яўген на сваім «МТЗ» разварушвае валкі, «здвойвае» іх, рыхтуючы фронт работы для падборшчыка. Урочышча «гарадкі», нібы паўвостраў, з трох бакоў амываецца воднай гладдзю: зусім блізка палошчацца вілейскае вадасховішча і разразаюць луг на кавалкі глыбокія цясніны каналаў, што нясуць сталіцы водны блакіт нашай прыгажуні Віліі.
– Тут вясной вады было меней, а вось ва ўрочышчы каля Лугавых – сапраўдны заліўны луг. У разводдзе там стаяла цэлае мора, – расказвае Іосіф Шакель. – Цяпер касіць там можна толькі раніцой, з расой. У полудзень трава пругкая і цвёрдая, нібы дрот. – Таму і выходзяць вязынскія касцы на сенажаць а чацвёртай гадзіне раніцы. З улікам гэтых абставін для іх перагледжаны і нормы выпрацоўкі.
Алег Буслаўскі косіць травы ва ўрочышчы Рыбчына. Была некалі вёска з такою назвай. Цяпер успаміны аб ёй гойдаюць хвалі вадасховішча. А памяць людская матэрыялізуе іх у аднайменных назвах, што вабяць сваім адметным гучаннем і каларытам. Дарога да Рыбчына – у акантоўцы збожжавых палеткаў. З густой сцяны азімых жытоў цікуюць за дарогай блакітнавокія васількі. Іх язык не павернецца назваць пустазеллем. І буяюць ва ўрочышчы травы.
– Ад дарогі – пясок. А вы далей прайдзіце, туды, дзе тарфянікі, – галоўнаму аграному не церпіцца падзяліцца «травяной» сітуацыяй, якая дазволіць філіялу сёлета, як і летась, мець добры запас кармоў. Больш чым на 80 мільёнаў іх рэалізавана тым гаспадаркам, дзе як след не паклапаціліся аб паўнацэнным меню для буйной рагатай жывёлы.
Ужо запоўнены дзве сянажныя траншэі ля фермы «Ясьманаўцы», завяршаецца закладка яшчэ адной у Рэдзькавічах. Цяпер важна, каб дажджы не замачылі ў валках правяленую траву. Яе, дарэчы, атрымоўваюць цяляты ў выглядзе зялёнай падкормкі. Па тэмпах корманарыхтовак філіял «Вязыньскі» лідзіруе сярод сельгаспрадпрыемстваў раёна. І поспех варта аднесці ў заслугу не толькі корманарыхтоўшчыкам, але і арганізатарам уборачнага канвееру. Слізгаючы графік рабочага дня, які дазваляе касіць травы з расой, а гэта адбіваецца станоўча не толькі на тэмпах, але і на якасці касьбы. Тры «МАЗы» і «Беларус»,з прычэпамі, штодня адвозяць з поля здробненую травяную масу. І хутка ў філіяле пачнецца сапраўды дабрачынная акцыя выдзялення сена для асабістых падсобных гаспадарак.
– Не абмінаем нікога. Пенсіянераў – таксама. Каля трох тон сена выдзяляем на карову. У вадзіцеля – спіс гаспадарак. Ён загружае рулоны – і дастаўляе іх прама ў двары, – тлумачыць Іосіф Шакель. Такі клопат – у кантэксце дзяржаўнай палітыкі, прадэклараванай Прэзідэнтам Рэспублікі Беларусь на нарадзе, прысвечанай развіццю асабістых падсобных гаспадарак.
… Аднаго з лідэраў уборачнага канвееру на полі сустрэць не прывялося. На «МАЗе» Алега Петрусевіча, згодна яго ўласнага выказвання,»вырвала цыліндр». Давялося стаць на рамонт. Без урону для самога працэсу корманарыхтовак. У панядзелак філіял «лавіў» добрае надвор’е. Таму толькі касіў і сушыў сена.
Блізкасць вадасховішча адбіваецца на каларыце вязынскіх сенажацей. Над імі лунаюць чайкі. Нязвыкла бачыць гэтых белых птахаў воддаль ад водных прастораў. На зялёным фоне кідка глядзяцца іх імклівыя сілуэты. І ў гэтым таксама адметнасць абмытых рукатворным морам прастораў.
Марыя КУЗАЎКІНА
Фота аўтара
