Брыгадзір малочнатаварнай фермы «Більцавічы» ААТ «Новая Любанія» Надзея Горыд загадвае фермай без малога трыццаць гадоў. А прыйшла сюды на працу часова, на падмену…
Надзея нарадзілася і вырасла ў прыгожай вёсачцы Рыбчына на Вязыншчыне. Яшчэ тады, у далёкія сямідзясятыя гады, малой дзяўчынкай хадзіла са сваёй цёцяй, якая працавала даяркай, на ферму. Тады і адбылося блізкае знаёмства з няпростай, але такой важнай сельскагаспадарчай галіной – жывёлагадоўляй.
– А пасля пачалося будаўніцтва вадасховішча, не стала нашай вёсачкі Рыбчына, і мы пераехалі сюды, у Більцавічы, – узгадала мінулае Надзея Уладзіміраўна. – Мама, Марыя Аляксандраўна Журыха, пачала працаваць даяркай, а мы, дзеці, ёй дапамагалі.
Закончыўшы школу, Надзея, як і многія яе аднакласнікі, падалася ў горад – вучыцца ў гандлёвае вучылішча. Гарадской жыхаркай была да таго часу, пакуль выйшла замуж за більцавіцкага хлопца і пайшла ў дэкрэтны адпачынак, а ўжо пасля з маленькай дачушкай маладыя больш часу праводзілі ў роднай вёсцы. Дачушцы не было і годзіка, калі Надзею папрасілі падмяніць даярку на ферме. Маладая жанчына згадзілася. А пазней, калі ўжо была ў дэкрэтным з сынам, яе зноў запрасілі на падмену. Планавалася, што гэты занятак будзе для маладой жанчыны часовым…
– Праўду кажуць, што не бывае нічога больш пастаяннага, як часовае, – усміхаецца Надзея Уладзіміраўна. – Як прыйшла на ферму ў 1991-ым, так і працую да сёння.
І даяркай была, і лабарантам, і курсы асеменатараў закончыла – гэта ўсе прыступкі, якія прайшла жанчына перад тым, як загадваць фермай. І гэта, лічыць яна сама, вельмі важна, бо па працы ведае ўсё не з чыіхсьці слоў, а са сваёй практыкі. Сёння на більцавіцкай ферме пад кіраўніцтвам Надзеі Горыд працуюць васямнаццаць чалавек. Гэта даяркі, даглядчыкі, цялятніцы – людзі, якіх яна добра ведае і з кожным знаходзіць агульную мову. Працаваць з людзьмі заўсёды няпроста, тут патрэбна быць не толькі кіраўніком, але і, калі гэта трэба, дарадцам, сябрам, нават у нейкай ступені псіхолагам…
На більцавіцкай ферме, дзе ўтрымліваюцца і дойныя каровы, і маладняк, і жывёла на адкорме, на сёння больш за 650 галоў. Можна ўявіць, якая адказнасць ляжыць на плячах загадчыцы. Канешне ж, дзеліцца жанчына, яе намаганні былі б безвыніковымі без належнага кантролю і дапамогі з боку кіраўніцтва гаспадаркі, кампетэнтных спецыялістаў. Сваю няпростую справу ўсе яны робяць разам, па-гаспадарску, і гэта вельмі важна.
Многа працуе сям’я Горыдаў і дома. Надзея Уладзіміраўна з Анатолем Віктаравічам маюць вялікую гаспадарку: дзвюх кароў, кабанчыкаў, курэй. Як і ўсе вяскоўцы, шчыруюць на агародах, у полі. Па выхадных прыязджаюць дзеці з сем’ямі, дапамагаюць бацькам, якія ў кастрычніку адзначылі 35-годдзе сумеснага жыцця. Цесным сямейным колам адзначылі гэту дату юбіляры, парадаваліся за дзяцей, пацешыліся сваім важнейшым набыткам – чатырма унучыкамі, старэйшаму з якіх ужо пятнаццаты год, а малодшы яшчэ немаўлятка…
Дзяліліся і ўзгадвалі, весяліліся і планавалі – гаварылі пра сваё жыццё, якое ніколі не было лёгкім і бесклапотным. А, можа, тым і шчаслівае?
Ірына БУДЗЬКО/Фота Веранікі СТАЦІНА
