З даўніх часоў людзі прыкмячалі: як хто есць, так і працуе. Нават работнікаў гаспадары наймалі, як кажуць, праз стол, назіраючы за будучым памагатым. Калі есць хутка ды з апетытам, значыць, не прывык губляць час, спяшаецца да працы.
У наш час гэта прыкмета, канешне ж, трансфармавалася, падладзілася пад нашы рэаліі. Але, як бы там ні было, ніхто, напэўна, не стане аспрэчваць, што праца спорыцца ў таго, хто паўнацэнна харчуецца. А галоднай куме, сцвярджае прымаўка, думаецца пра сыр…
У свае маладыя гады Валянціна Гарэлік, повар сталовай філіяла «Усходні агра», пра ўсё гэта не думала.
– Мы з братам – блізняты, – прыгадала сваё дзяцінства Валянціна Леанідаўна. – Нарадзіліся і жылі ў Шылавічах. Мама з татам працавалі ў тагачаснай сельгастэхніцы. Раслі мы, як і ўсе вясковыя дзеці: вучыліся ў школе, дапамагалі па гаспадарцы бацькам, у вольны час бегалі па вуліцах. Закончыўшы школу, як і многія іншыя дзяўчаты і хлопцы, я паехала ў Вілейку, працавала кантралёрам на «Зеніце». Праз нейкі час вырашылі з сяброўкай, што не лішнім будзе падацца ў Мінск, паступіць куды на вучобу, пакуль маладыя. Так і зрабілі, вырашыўшы вучыцца на повараў. Падалі дакументы ў вучылішча. Хутка праляцеў час вучобы, і вось ужо за плячыма вучылішча, якое я, дарэчы, закончыла з адзнакай.
Так склаўся лёс, што ў Крывым Сяле Валянціна Леанідаўна ўжо з далёкіх васьмідзясятых гадоў. Тут яны з мужам працавалі, тут нарадзіліся і выйшлі ў самастойнае жыццё іх дзеці – дачка і сын. Сюды прыязджаюць на канікулах і тры ўнукі, бабуліна радасць і ўцеха.
– Другой маёй малой радзімай стала Крывое Сяло, – прызнаецца Валянціна Леанідаўна. – Добрыя тут людзі, можа, мне шанцуе на такіх… У свой час працавала ў дзіцячым садку, цяпер вось – у сталовай… Пра наш цяперашні калектыў не магу не сказаць цёплыя словы. Працуем мы ўтрох: загадчыца сталовай Ларыса Гараніна, Таццяна Стаін і я. Мае калегі – нібыта сваякі для мяне. Усё робім разам, не дзелячы абавязкі, бо галоўнае для нас – смачна і якасна накарміць працаўнікоў «Усходняга агра», каб, добра падмацаваўшыся, яны плённа папрацавалі.
Як і кожнай дбайнай сяльчанцы, Валянціне Леанідаўне хапае клопатаў і дома. Тут і гаспадарка, і агароды просяць працавітых рук. І яна стараецца паспяваць усюды.
Сёння ў Валянціны Леанідаўны прыгожы юбілей, з якім мы яе шчыра віншуем і жадаем усяго найлепшага. «Можна было б ужо быць дома», – прыгадаліся словы жанчыны. Можна б. Але ж ёсць любімая праца, сяброўкікалегі, без якіх Валянціна Леанідаўна не ўяўляе сябе, і працаўнікіхлебаробы, хто цэніць працу повараў і дзякуе за яе. Яны ж, у сваю чаргу, кожнаму жадаюць звыклага: «Смачна есці!». І атрымліваецца, адзначаюць наведвальнікі сталовай, і сапраўды смачна.
Ірына БУДЗЬКО
