Літаральна праз паўгода вілейскай газеце «Шлях перамогі» споўніцца 70 год. Імклівая і вірлівая, бы наша рэчка Вілля, плынь часу стала зместам старонак раёнкі. І кожная публікацыя прайшла спачатку скрозь нераўнадушныя сэрцы журналістаў. Тых, хто быў у газеце, хто ёсць. Спадзяюся, што тыя, хто прыйдуць, таксама не будуць безуважнымі фіксатарамі рэчаіснасці. А стануць весці шчыры, у межах уласнага разумення і ўспрыняцця падзей, дыялог з чытачом.
Калі чытаем зборнік «Вяртанне», выхад якога датасаваны да 60-годдзя юбілею газеты, сутыкаемся з шэрагам дарагіх імён, след якіх, на жаль, ужо губляецца ў вечнасці. Толькі ў данесеных імі да сучаснікаў радках – неўміручасць творчых пачаткаў асобы журналіста. Хочацца верыць, што імёны радавых пяра не сатрэ з гісторыі Вілейшчыны жорсткім подыхам няўмольны час. І ў працэсе нашых наступных, датасаваных да маючай адбыцца даты публікацый, мы яшчэ не аднойчы звернемся да іх. Мэта праекта, які мы сёння распачынаем, – у асобах і лёсах тых, хто судакранаўся некалі з раёнкай – узнавіць яе гісторыю. Бо менавіта з нашай газеты для многіх з яе пазаштатных аўтараў пачынаўся шлях у журналістыку. Сапраўдную. Журналістыку такой якасці, што патрабуе ад чалавека поўнай самааддачы і, калі хочаце, – поўнага самаадрачэння. Ад усяго неістотнага, дробязнага, руцінна-павуціннага, што іншым разам скажае чалавечы погляд на гэты свет. Не адну такую самадастатковую творчую натуру выхавала наша раёнка. Не аднаго пачынаючага аўтара падтрымала ў яго творчым пошуку. І за гэта нізкі паклон тым, хто быў тут яшчэ да нас.
Распачынаючы свой новы праект, мы звярнуліся да сяброў газеты, журналістаў – тых, чыё жыццё пазначана духоўнай сувяззю з ёю. Адной з першых адгукнулася Таццяна Харлінская. Сёння яна – кіраўнік прэс-службы сталічнай дзяржаўтаінспекцыі. А наша памяць занатавала яе смяшлівым, шчырым і дапытлівым дзяўчом, што адважна кінулася ў прафесію, не зважаючы на цяжкасці, пра якія яна тады магла толькі здагадвацца. І мы, чым маглі, дапамагалі Таццяне напачатку яе творчага станаўлення. Слова – «вілейскай зорачцы». Чакаем водгукаў ад усіх, хто хоча падзяліцца ўспамінамі, каму, як глыток паветра, патрэбны жывы газетны радок.
Марыя КУЗАЎКІНА
