Гожы восеньскі дзень. Колы весела коцяць невялічкі аўтобус. Мы, краязнаўцы Ільянскай сярэдняй школы імя А.А. Грымаця, едзем на радзіму Максіма Танка. Я расказваю юным экскурсантам пра тое, што ведаю сама. Вось курган. Гэта Гарадзішча. Некалькі гадоў назад тут вяліся раскопкі. Тут праступаюць сляды далёкай гісторыі нашага краю…
А вось і паварот на Пількаўшчыну. Гэта ўжо тыя сцежкі-дарожкі, якія ў свой час таптаў Жэня Скурко, наведваючы ў любое надвор’е Сваткаўскую школу. Крыху далей будзе Шкленікоўскае возера. Яно зусім невялічкае. Легенду пра яго будучы пісьменнік падаў у вершах яшчэ ў школьным узросце.
У вёсцы Новікі (чыстай, утульнай, даволі вялікай) мы звярнулі да месца пахавання народнага пісьменніка – Максіма Танка і яго продкаў: дзеда, бацькоў, дзядзькі Фёдара (брата Максіма Танка). З ім мы сустракаліся ў мінулыя паездкі на радзіму пісьменніка. Фёдара Іванавіча не стала мінулай зімой. Шасцікласнікі сцішана слухалі пра даўняе (хаця і завочнае) сяброўства Яўгена Іванавіча з нашым музеем, пра яго брата, які ветліва сустракаў нас ля хаты, паіў халоднай вадзіцай са студні («Папіце, дзеткі, з дарогі») і спакойна распавядаў пра свайго знакамітага брата – народнага пісьменніка Беларусі.
Ля ўваходу на могільнік, на камені, – словы пісьменніка. Хтосьці паклаў два чырвоныя яблыкі, а Ягор Лашутка ад усіх нас – чырвоныя астры. Два шчыльна прытуленыя адзін да аднаго крыжы, як нам падалося, сімвалізуюць вечнасць мудрасці, дабрыні і кахання, кахання Любы Асаевіч і Жэні Скурко, – Любові Андрэеўны Скурко і Максіма Танка.
Паклон вам ад нас, шчырая павага і памяць, якая жыве і будзе жыць у кожным новым пакаленні!
Нашы дзеткі так шчыра пасябравалі з бабуляй Марыяй Іванаўнай. Яна, такая добрая, гасцінная, адкрытая, паказала нам хату ў дварышчы – апошні прыстанак Максіма Танка. У ёй утульна кожнай рэчы: і печы, і куфэрку, і лавам, і сталу, і ложку, і этажэрцы з кнігамі пісьменніка, і двайному партрэту яго і жонкі… І так хораша бачыць захавальніцу гэтага багацця. Яна па-гаспадарску села на ложак, засланы перабіранкай ў залаціста-чорным колеры і была тут так да месца,што проста не адарваць вачэй. Гэта яна, Марыя Іванаўна Скурко ( жонка дзядзькі Фёдара) выслала ўсё хатняе начынне сваімі сурвэткамі, настольнікамі, перабіранкамі, якія ткала ў маладосці, вышыванкі ўпрыгожылі сцены. Дай, Божа, ёй здароўя на доўгія гады! Яна паказала нам дуб, які быў пасаджаны ў гонар нараджэння, слыннага паэта Максіма Танка. Мы падабралі жалудочкі, каб пакласці ў сваім музеі да экспазіцыі Максіма Танка і выставы, прысвечанай яго стагоддзю.
Роза ШЭРАЯ, кіраўнік народнага музея
«Вілейшчына літаратурная» Ільянскай СШ
імя А.А. Грымаця
img class=»alignleft size-full wp-image-20337″ src=»https://www.peramoga.by/wp-content/uploads/2012/09/IMG_2850.jpg» alt=»» width=»450″ height=»300″ /
