Увесь крыжовы шлях Хрыста замешаны на здрадзе. Цяпер, у дні Вялікага паста, кожны з сапраўды веруючых жыве адчуваннем непераходзячай вінаватасці ўсяго роду людскога за гэту справакаваную зайздроснікамі смерць. Біблейская гісторыя з усіх паплечнікаў-апосталаў вылучае Юду – сына Сымона. Але самы хцівы і абыякавы ў сваім раўнадушшы да маштабаў здзейсненай правіны здраднік у адзіночку нічога не варты. Патрэбна мець цэлы клан тайных хаўруснікаў, каб дабіцца жаданай мэты.
Біблія – вялікая кніга жыццёвай мудрасці. Найпершая з яе выснова – навука стойкасці перад жыццёвым болем. Не тым, фізічным, што даецца нам у пакуту за правіны для ачышчэння цела і ўзмацнення духа. Пякучы боль працінае чалавечую свядомасць там, дзе для яго пачынаецца духоўнае вымярэнне існасці.
Акаляючы нас свет натолены грэхам. Штодня мы цешым ворага роду чалавечага, парушаючы евангельскія запаветы – ілжэм, судзім бліжніх, прысвойваем тое, што нам не належыць, не ўтаймоўваем жаданні… І пералік гэты бясконцы. Не ведаю, як духоўныя нашы айцы, прымаючы споведзь, захоўваюць сілу Духа перад патокамі вылітых на іх экспромтаў пакаяння.
Пост перад Вялікаднем – гэта верагоднасць для кожнага верніка глыбей пачысціць сваю душу. Вызваліць яе ад бруду і глею, як вызваляе ад іх рыбак закінутыя ў мора сеткі. Выцягнутыя з ціны, яны адчыняюць воку ўсё мярзотнае змесціва прыдоннага слою. Вось і «вошкаемся» мы ў падобнай брыдоце, дзівуючыся, калі паспела ўсё гэта наплыць у нашы грэшныя душы. Многае ў той плыні – рэштак стасункаў, якія давялося нам перажыць, перанесці, пераварыць у сабе, пазбавіўшыся такім чынам добрага намеру захаваць у сабе сэрцы праведнікаў. Акаляючае жыццё з яго бурнымі рытмамі пазбаўляе чалавека высакародства, дабрыні, любові. Памятаецца, владыка Павел, мітрапаліт Мінскі і Заслаўскі, падчас аднаго са сваіх духоўных візітаў у вілейскі край, зазначыў літаральна наступнае: Любоў да бліжняга – галоўная хрысціянская запаведзь. Рэалізуецца яна – будуць здзейснены ўсе астатнія… Якое дакладнае выказванне!
З любоўю не забіваюць, не крадуць, не абражаюць, ілжыва не сведчаць… З любоўю, урэшце, не здраджваюць. Пры ўсім тым сказаным усё ж вярэдзіць свядомасць адна таемная думка: не было б здрады Юды, не стала бы магчымай высокая самаахвярнасць Езуса Хрыста…
Даруем тым, хто нам здрадзіў?
Марыя КУЗАЎКІНА
Дзякуй, Марыя Рамуальдаўна. Выпадкова зайшла на сайт, даведалася пра пераезд рэдакцыі(з наваселлем, дарэчы)і не ўстрымалася, каб не пачытаць яшчэ матэрыялы з калонкі рэдактара. Трапна і чапляе за душу.