У сямейнай пары Лаўрыновічаў, пра якіх раскажу ў гэтым матэрыяле, вельмі многа агульнага. Нібыта і сапраўды калісьці яны былі асобнымі палавінкамі, якіх раздзялялі многія кіламетры, а вось жа было наканавана сустрэцца, зразумець, што яны – адно цэлае, і ўжо разам пайсці па жыцці. Не заўсёды была ўслана кветкамі іх агульная дарога, выпадала перажываць многае… Урэшце, як і кожнай сям’і. Як бы там ні было, а Лаўрыновічы заўсёды знаходзілі выйсце з любой няпростай сітуацыі, і ў памяці захоўваюць толькі добрае і светлае. На днях Алена Сідараўна і Расціслаў Уладзіміравіч адзначаюць пацідзесяцігадовы юбілей сумеснага жыцця. Разам з імі святкуюць гэту дату іх блізкія: дзве дачкі, зяці, чатыры ўнукі і маленькі праўнук. Напярэдадні сямейнага свята мы зазірнулі ў Порсу, дзе жывуць Лаўрыновічы.
Ідучы да дома, які стаіць воддаль ад вуліцы, любаваліся падворкам: невялічкі ставок, далей – дагледжаны агарод, цяпліцы, прыгожая бульбачка ў белай квецені. Нідзе лішняй травінкі, усюды след дбайных гаспадарскіх рук. На падворку ўбачылі і саміх юбіляраў. Яны ўжо чакалі нас на лавачцы. Прыгожа апранутыя, у стыльных капялюшыках, якія для такога сонечнага дня – самае тое. Запрасілі ў хату, дзе ўсё аздоблена нястомнымі рукамі гаспадыні-творцы: тут і вышываныя ёю рэчы, і вязаныя.
– Мала што з маіх работ пазаставалася, – падзялілася Алена Сідараўна. – Раздарыла ўнучкам – на шчасце і долю.
Гаспадыня беражліва дастала з шафы тоўсты сямейны альбом, дзе кожная староначка – частка гісторыі. Вось доказы сумленнай працы і прафесіяналізму Алены Сідараўны: пасведчанне ордэна «Знак пашаны», якога яна, тагачасны аграном дзяржсортстанцыі, была ўдастоена ў далёкім 1976-ым; пасведчанне медаля «За доблестный труд»; мандат дэлегата раённай партыйнай канферэнцыі; фотаздымкі з турыстычных паездак, канцэртаў, з выстаўкі дасягненняў народнай гаспадаркі ў Маскве, дзе была ў камандзіроўцы… На наступнай старонцы – памятныя дакументы і ўзнагароды Расціслава Уладзіміравіча, які за жыццё папрацаваў і ў дзяржсортастанцыі, і ў «Водаканале», і ў «ДБУ-13» . Гэта ўжо, так сказаць, у вілейскі перыяд свайго працоўнага шляху. А ў маладосці ён працаваў у воінскай часці ва Уруччы, адкуль аднойчы быў накіраваны ў камандзіроўку на Гродзеншчыну. Там і адбылася іх лёсавызначальная сустрэча, пра якую гаворка пойдзе ніжэй.
А цяпер – невялічкі экскурс у дзяцінства маіх герояў. Алена Сідараўна нарадзілася на Гродзеншчыне ў вёсачцы з прыгожай назвай Александрова. Зусім побач нясе свае воды Нёман. Прыгажосць тых мясцін узгадвае жанчына і цяпер. У вёсцы калісь жылі польскія паны – рэшткі трох маёнткаў, багатыя сады нагадвалі пра гэта. Дзяўчынка была малодшай у сям’і. Калі пачалася вайна, ёй споўнілася толькі два гады.
– Малая была, нічога не памятаю, – расказвае Алена Сідараўна. – Мама толькі казала, што я тады, у пачатку вайны, хварэла на запаленне лёгкіх. Яна хацела мяне несці ў Гродна да лекараў, а тут якраз наляцелі нямецкія самалёты, пачалі бамбіць. Мама са мной ледзь выратавалася. Якія ўжо тут лекары, не загінуць бы пад бомбамі… Вярнулася тады дамоў, пачала лячыць мяне народнымі сродкамі… І я паправілася. Дарэчы, болей запаленнем не хварэла ніколі.
Дзяўчына вырасла працавітай, неабыякавай, сапраўднай актывісткай. Давялося папрацаваць на Гродзеншчыне і брыгадзірам, і ў сельсавеце. Была дэпутатам. Закончыла сельскагаспадарчы інстытут, набыла прафесію агранома. Ужо на Вілейшчыне працавала ў дзяржсортстанцыі болей за чвэрць стагоддзя, тут жа на працягу сямнаццаці гадоў была сакратаром партыйнай арганізацыі.
Расціслаў Уладзіміравіч нарадзіўся тут, у Порсе – старэнькая бацькоўская хата захавалася да гэтага часу.
– Гадавала нас маці, – прыгадвае ён. – Бацька, як, дарэчы, і жончын бацька, загінуў у вайну. Ведаю, што сваю смерць ён сустрэў у Літве, нават знайшлі мы ў інтэрнэце апісанне яго подзвігу – падарваў варожы бліндаж, за што быў удастоены медаля «За адвагу». Пасведчанне, дарэчы, мне аддалі, а вось медаля – не. А так хацелася б, каб бацькава ўзнагарода захоўвалася ў нашай сям’і, яе бачылі і бераглі дзеці і ўнукі.
Што ў сям’і сапраўды берагуць памяць пра сваіх продкаў, мы пераканаліся. У альбоме бачылі мноства фотаздымкаў розных гадоў, акуратна падпісаных і прадатаваных. Асаблівую цікавасць выклікала фота, падпісанае 1916 годам. На ім – прыгожая маладая пара.
– Гэта мае дзядуля з бабуляй, – убачыўшы цікавасць да здымка, растлумачыла Алена Сідараўна. – У Царскім Сяле жылі, ён быў афіцэрам. Берагу гэта фота, сведчанне майго роду, няхай ведаюць нашчадкі, адкуль ідуць нашы карані.
І ўсё ж вернемся да шасцідзясятых, калі мае героі сустрэліся. Нядоўгай была тая камандзіроўка Расціслава на Гродзеншчыну, але прыгажуня Алена запала яму ў душу. І трэба ж было так здарыцца (хіба ж гэта не лёс!), што, неяк гуляючы па Мінску, хлопец выпадкова сустрэў яе ля цырка. Толькі што закончылася прадстаўленне, Алена выбегла на вуліцу, а тут – ён. Проста тут праходзіў – і такая сустрэча. У хуткім часе маладыя распісаліся і пераехалі жыць у Порсу, дзе Расціслаў яшчэ халасцяком пачаў узводзіць свой дом. Заканчвалі будавацца ўжо разам.
Яшчэ адна цікавая дэталь: мае героі нават нарадзіліся ў адзін дзень – 10 красавіка. Жартуюць, што вельмі зручна дзецям і ўнукам – усе віншаванні ў адзін дзень. Вось і сёлета ўнучачка Юля прывезла зробленыя сваімі рукамі медалі з надпісамі «Самай лепшай бабулі» і «Самаму лепшаму дзядулю», якія яны таксама вельмі берагуць.
Пяцьдзясят гадоў сумеснага жыцця. Прыгожая гэта дата і ганаровая – не ўсім шчасціць яе адзначаць. Па самых розных жыццёвых сітуацыях. Калі ж выпала, значыць, заслужылі людзі. Сваім жыццём заслужылі.
На днях у рэдакцыю патэлефанавала жыхарка вёскі Кульшыно Алімпіяда Аляксандраўна Рогач, інвалід першай групы па зроку. Яна добра ведае герояў гэтай публікацыі і папрасіла павіншаваць іх ад яе з юбілейнай датай, пажадала ім моцнага здароўя, поспехаў ва ўсіх справах і доўгіх-доўгіх гадоў жыцця. Далучаемся да гэтых пажаданняў.
Ірына БУДЗЬКО.
Фота Аляксея КАМІНСКАГА
